Κάθισμα

Οι πληροφορίες σχετικά με τις παραλίες της Λευκάδας είναι παλιές και δεν πρόκειται να ανανεωθούν. Το site "Παραλίες της Ηπείρου" θα επικεντρώνεται στο εξής μόνο στις παραλίες της Ηπείρου. Οι σελίδες για τη Λευκάδα παραμένουν μόνο για "ιστορικούς" λόγους και γι' αυτό έχουν αφαιρεθεί από τα περιεχόμενα του site. 

    Η παραλία Κάθισμα ⊚ βρίσκεται πιο νότια του χωριού Άγιος Νικήτας (βορειοδυτικά στο νησί της Λευκάδας) αμέσως μετά από την παραλία Μύλος. Μπορείτε να πάτε εκεί με το αυτοκίνητο ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί νότια από τον Άγιο Νικήτα και μετά 2-3 χιλιόμετρα θα στρίψετε δεξιά ακολουθώντας τις πινακίδες.

    Το Κάθισμα ήταν παλιά, παραλία γυμνιστών (ανεπίσημη), αυτό ίσχυε μέχρι τα τέλη περίπου της δεκαετίας του 80 όπου τα μόνα "μαγαζιά" που υπήρχαν ήταν 1-2 καντίνες με ηλεκτρογεννήτριες και χαλικόδρομος για την πρόσβαση.
    Μετά πήγε το ηλεκτρικό, στη συνέχεια ο δρόμος έγινε άσφαλτος και τα οικήματα άρχισαν σιγά σιγά να ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο στο άλλοτε ερημικό τοπίο. Μετά από αυτό πλάκωσε το μεγάλο τσούρμο από Αγρίνιο και Ιωάννινα και στη συνέχεια από τα πιο απίθανα σημεία, οπότε οι λιγοστοί γυμνιστές κατάλαβαν ότι η άγρια φύση που λάτρευαν άρχισε να μεταλλάσσεται και ως εχθροί των μεταλλαγμένων την έκαναν με... ελαφρά πηδηματάκια.
    Η παραλία εκτός από το μεγάλο μήκος της έχει και αρκετό πλάτος, αν βάλετε στην εικόνα το βουνό πίσω της και τα βράχια που την κόβουν απότομα στις δυο άκρες της, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε γιατί ονομάστηκε έτσι.

    Από άποψη θάλασσας είναι μια τυπική μεγάλη παραλία του Ιονίου: Από ψιλό βοτσαλάκι μέχρι χοντρή άμμο και με τα νερά να βαθαίνουν απότομα. Το χρώμα είναι κι εδώ αυτό το πανέμορφο ανοιχτογάλαζο που προσφέρουν συνήθως τα εδάφη με ασβεστολιθικά πετρώματα. Τις απογευματινές ώρες θα είναι περίπτωση να την πετύχετε χωρίς κύμα. Αρκετές φορές τα κύματα είναι τόσο μεγάλα που το καλύτερο που θα έχετε να κάνετε είναι να καθίσετε και να τα κοιτάζετε πώς σκάνε στην ακτή, για να μη σκάσει εσάς κανένα πάνω την άμμο, αν επιχειρήσετε να μπείτε. (έχουν σπάσει κάποια χέρια και πόδια κατά καιρούς).

Η παραλία είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να προσφέρεται σε όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεiς από πολύβουη ως ερημική. Με λίγο ψάξιμο θα βρείτε τη "γωνιά" που σας εκφράζει.

    Το βουνό που βρίσκεται στην πλάτη της παραλίας έχει αρκετό υψόμετρο και υψώνεται σχετικά απότομο ώστε να αποτελεί ιδανική βάση για απογείωση αλεξιπτώτων πλαγιάς. Πραγματικά στην κορυφή του (στρίβοντας δεξιά από το δρόμο που ήρθατε λίγο πριν φτάσετε στον αυχένα) υπάρχει βάση απογείωσης των "παρα-πέντε" και στην παραλία υπάρχει και το σχετικό κλαμπ. Ο διάδρομος προσγείωσης είναι η φαρδιά παραλία και ίσως ξαφνιαστείτε κάποια στιγμή όταν εκεί που είστε αραχτοί στην ξαπλώστρα σας ακούσετε φωνές αρκετά πάνω από την ομπρέλα σας. Αν ανήκετε στους τολμηρούς, μπορείτε να επιχειρήσετε κι εσείς μια πτήση με τη βοήθεια συνοδού που θα βρείτε στο κλαμπ της παραλίας.

Οι αιωροπτεριστές και τα αλεξίπτωτα πλαγιάς είναι κάτι το καθημερινό εδώ πέρα. Απογείωση από τη βάση στο βουνό και προσγείωση στην παραλία.

   Από μαγαζιά, θα βρείτε αρκετά εστιατόρια, καφετέριες κτλ. Εμένα μου αρέσει να απολαμβάνω το φραπεδάκι μου στο πρώτο δεξιά μόλις ο δρόμος προσεγγίζει την παραλία. Έχει καλαμωτές για σκιά, είναι περιποιημένο με λογικές τιμές και διαθέτει πισίνα και ντους για τους λουόμενους.

    Τελευταία πάνω από την παραλία έχουν γίνει και αρκετά κτίσματα με ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ξενοδοχεία. Μιας και οι τιμές έχουν ανεβεί αρκετά τελευταία, όταν πρόκειται να μείνω για μέρες, προτιμώ πιο φτηνούς οικισμούς που απέχουν κάπως από την παραλία όπως το χωριό Τσουκαλάδες πριν από τον Άγιο Νικήτα το οποίο χρησιμοποιώ ως ορμητήριο για τις παραλίες της περιοχής.

Η παραλία πάντως κάθε φορά που την επισκέπτομαι την βλέπω να έχει διαφορές από την προηγούμενη. Άλλοτε σε κάποια σημεία δημιουργείται ένα μεγάλο "σκαλί" προς τη θάλασσα και άλλοτε είναι ισοπεδωμένη. Το πώς θα τη βρεις την επόμενη χρονιά αποτελεί ένα στοιχείο έκπληξης.
Οι ομπρέλες κάθε χρόνο γίνονται περισσότερες αλλά όσες και να γίνουν, τέτοια εποχή όλες γεμίζουν.

Αυτό που δε φτάνει σίγουρα είναι οι θέσεις στάθμευσης, παρά το μεγάλο μήκος και το πλάτος της παραλίας και τα διαμορφωμένα πάρκινγκ, όταν αυτοί οι χώροι κορεστούν, τα αυτοκίνητα φτάνουν να σταθμεύουν κατά μήκος του δρόμου όπου βρουν, δημιουργώντας πολλές φορές φοβερά μποτιλιαρίσματα.

Γύρω στις 11:00 το πρωί δεν είχε καταληφθεί ούτε το 1/3 των θέσεων στάθμευσης. Κατά το απογευματάκι όμως η εικόνα είναι περίπου η παραπάνω.

Η εξερεύνηση και ο φωτογραφικός περίπατος αρχίζουν συνήθως μόλις φτάσω γιατί μετά το μπάνιο η ενέργεια αρχίζει να μειώνεται και προτιμάω το αραλίκι κάτω από την ομπρέλα. Κατευθύνομαι λοιπόν στην άλλη άκρη της παραλίας όπου υπάρχει ένα τεράστιο εστιατόριο. Οι σκάλες του οδηγούν στην παραλία χωρίς να παρεμβάλλεται ο δρόμος ανάμεσά τους γιατί ο δρόμος τελειώνει ακριβώς έξω από την είσοδό του.

Πολλές παραλίες έχουν τις ιδιαίτερες γωνιές τους. Αυτήν εδώ την ξέρω από πάρα πολύ παλιά αλλά είχα χρόνια να την επισκεφτώ. Πίσω λοιπόν από τα πρώτα βράχια που πλησιάζουν τη θάλασσα, στη δεξιά γωνιά, υπάρχει ένα πιο μικρό τμήμα κάπως αποκομμένο από την πολυκοσμία της υπόλοιπης παραλίας που προσφέρεται περισσότερο για πιο πριβέ καταστάσεις.

Λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα θεόρατα βράχια που φτάνουν μέχρι μέσα στη θάλασσα. Η θέα πάνω από τα βράχια είναι πολύ όμορφη προσφέροντας μια διαφορετική οπτική γωνία της τεράστιας παραλίας, όπως βλέπετε στην παραπάνω εικόνα.

Συνέχισα όμως για λίγο ακόμη. Ήθελα να φτάσω στο πιο πίσω σημείο όπου το κύμα σκάει με δύναμη. Εδώ πραγματικά νιώθεις τη δύναμη του νερού και γίνεται εμφανές ότι η αναμέτρηση του βράχου με το κύμα βγάζει πάντα νικητή το δεύτερο. Ο υπόκωφος ήχος που δημιουργούνταν από το χτύπημα του νερού κάτω από τη σκαμμένη πέτρα δε θα μπορούσε να παραχθεί ούτε με το πιο σούπερ σαμπγούφερ και σε κάνει να αισθάνεσαι δέος!

Αν και το κύμα σήμερα ήταν μέτριο, το να κολυμπήσεις σ' αυτή την περιοχή των βράχων το θεωρώ σκέτη αυτοκτονία. Κανένας δεν το έκανε σήμερα. Αλλά και κάποτε που το κάναμε εμείς με την παρέα μου, η μορφολογία της ακτής ήταν διαφορετική και πιο φιλική για τέτοιες επιχειρήσεις, καμία σχέση με τη σημερινή. Η ακτή αλλάζει εδώ με τα χρόνια γιατί εκτός από το κύμα, υπάρχουν και οι σεισμοί.

Πίσω στην παραλία για το μπανάκι και το αραλίκι στην ξαπλώστρα. Μετά το μπανάκι όμως ήρθε η ώρα για φραπεδάκι. Αυτή τη φορά είπαμε να επιλέξουμε το "Κόπλα". Εδώ τα πράγματα ήταν κοντά στα γούστα μας. Νορμάλ ένταση στη μουσική, ξύλινο δάπεδο σε πολλά σημεία, μεγάλη πισίνα, μπόλικα δέντρα και φυτά, γενικά μια ζεστή ατμόσφαιρα, αλλά συγκεντρώνει και τον περισσότερο κόσμο.

Οι τιμές τουριστικές βέβαια. Το μιλκσέικ βανίλια ήταν τέλειο αλλά και ο φραπές δεν πήγαινε πίσω. Πίσω από το μαγαζί υπάρχουν ντους και καθαρές τουαλέτες πλήρως λειτουργικές. Φαντάζομαι ότι οι τουαλέτες αυτών των μαγαζιών εξυπηρετούν πολύ κόσμο από την παραλία - οι οποίοι δεν είναι σίγουρα και πελάτες τους - γιατί δεν είδα να υπάρχουν κάπου δημοτικές τουαλέτες. Το να δέχονται όλον αυτόν τον κόσμο αδιαμαρτύρητα, να τις διατηρούν καθαρές και να υπάρχει ακόμα και χαρτί για τα χέρια, δείχνει σωστό επαγγελματία και πολύ ευχαρίστως να του πληρώσω κάτι παραπάνω για τον φραπέ μόνο και μόνο γι' αυτό.

Επιβίβαση λοιπόν στο αυτοκίνητο για την επιστροφή στο ορμητήριό μας (Τσουκαλάδες) αλλά η ώρα είναι σχεδόν 15:30, όλα τα πάρκινγκ ήταν γεμάτα και στο δρόμο, ακριβώς στο σημείο που φτάνει στην παραλία, γίνεται το έλα να δεις από το μποτιλιάρισμα. Μας πήρε σχεδόν είκοσι λεπτά για να ξεμπλοκάρουμε γιατί κάποιοι σε μια στροφή πιο πάνω είχαν σταθμεύσει το αυτοκίνητό τους στο δρόμο με τη λογική του "Εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας και άσε τους άλλους να κουρεύονται". Αστυνομία δεν είδα πουθενά παρά το κομφούζιο που γινόταν (και από ότι μου είπαν είναι καθημερινότητα). Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό. Είναι ο κανόνας. Ο δρόμος, τουλάχιστον στο τελευταίο χιλιόμετρο, χρειάζεται οπωσδήποτε διαπλάτυνση αλλιώς δε βλέπω να αλλάζει η κατάσταση.

Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το στο Facebook:

Ακολουθήστε τη σελίδα στο Facebook για να μην χάνετε τις ενημερώσεις: